Smiths - Queen Is Dead

Smiths- Queen Is Dead -Remast/Hq-

The queen is dead is het derde studioalbum van de Britse alternatieve rockgroep The Smiths en werd op 16 juni 1986 uitgebracht. Het album met tien liedjes, een combinatie van alternatieve rock, rockabilly en music-hallmuziek, die bij elkaar 37 minuten duren, wordt beschouwd als hét meesterwerk van The Smiths. Men zegt dat The Smiths de popmuziek terugbracht naar alles wat typisch Engels was.  De wonderbaarlijke synergie tussen de krachtige drums van Jim Joyce , de golvende baspartijen van Andy Rourke en het geweldige gitaarspel van Johnny Marr reikt op dit album tot grote hoogte. Maar de ware ster is tekstdichter Morrissey. Zijn zalige gevoel voor humor, cynisme en zelfspot maken The Queen Is Dead tot die felbegeerde plaat.
Op de hoes zie je een prille Alain Delon (uit de film L'Insoumis uit 1964). Hij is jong en mooi en verdwaasd. En net zo klinkt de muziek op The Queen Is Dead. Componisten Morrissey en Johnny Marr laten ze zich tekstueel deels beïnvloeden door Britse schrijvers en dichters en deels door hun eigen frustraties en boosheid waarmee ze worden geconfronteerd in hun dagelijks leven.
Dat dit één van de beste albums uit de vorige eeuw is staat bij velen als een paal boven water. En dat dankt het album met name aan de emotie die het uitstraalt en natuurlijk de aanwezigheid van onvergetelijke nummers als Bigmouth, There is a light, The Boy With The Thorn In His Side, Cemetary Gates,  Frankly Mr. Shankly en Some Girls are Bigger Than Others. The Smiths wordt vaak vergeleken met de Amerikaanse band R.E.M. Die laatste werd mondiaal in die tijd populairder. Dit kwam waarschijnlijk doordat de sound en de teksten van The Smiths misschien wat te Brits waren.
The Smith en de muziekindustrie hoorden niet bij elkaar. Een anekdote is dat de groep moest optreden op het bekende Top of the Pops op de BBC, waar men moest playbacken. Morrissey weigerde. Toen hij onder lichte dwang van de platenfirma toch verplicht werd, ging hij demonstratief met een bos bloemen op het podium staan en voerde hij zijn eigenzinnige show op. Het zou nooit meer goed komen tussen The Smiths en de muziekindustrie.
Jammer genoeg bleek het ook het startpunt van het verval. Eind 1987 trokken Morrissey en Marr de stekker uit de band, na een bestaansperiode van amper vijf jaar. Meer dan dertig jaar na zijn release klinkt de plaat echter nog steeds tijdloos en brandend actueel, zowel thematisch als muzikaal. Ze is van een onmiskenbare invloed geweest op de Britse indie scene van de late jaren ’80 en blijft tot op heden artiesten inspireren.
Volgens het invloedrijke Britse vakblad NME is dit (anno 2017) het beste album wat ooit gemaakt is :
“What distinguishes it as the greatest ever made? For one thing, timelessness. It is a state-of-the-nation address which seems impervious to the passage of years. Morrissey and Marr compliment each other perfectly. It is one of those select few albums which seem to transcend its influences, working them into something singular and new.”