Mitchell, Joni - Blue

Mitchell, Joni - Blue

Blue is het vierde studioalbum van de Canadese singer-songwriter Joni Mitchell, dat in 1971 uitkwam. Het was de doorbraak van de uiteindelijk legendarische singer-songwriter. Zelden had een zangeres zo naakt, intiem, fragiel, moedig en openhartig geklonken. Het is uiterst persoonlijk en kwetsbaar. Naakt. Maar o zo sterk daardoor. Blue gaat over stukgelopen relaties, ironie, ongeboren kinderen en heimwee. Vaak in dialoogvorm, wat in die tijd uniek was en wat de persoonlijke stempel nog verder doordrukt en waarmee ze emotioneel net dat stapje verder gaat. A Case Of You — een van haar beste nummers — zou nooit zo diep raken als de verschillende dialogen niet zo letterlijk aan bod kwamen. Uiteindelijk staan er op het album tien prachtige nummers, waarbij de meeste nummers een akoestische basis kennen. Bijna elk nummer van Blue werd later gecoverd door artiesten, zoals Cat Power, Diana Krall, Holly Cole, K.D. Lang, Madeleine Peyroux, Jane Monheit en James Taylor, die hun bewondering voor Mitchell nooit onder stoelen of banken staken. Het zegt iets over het niveau van de nummers. Maar zonder de bovenstaande artiesten te kort te doen wordt echter door velen gezegd dat Mitchell’s eigen originele interpretaties op eenzame hoogte blijven prijken. Daarbij natuurlijk bijgestaan door onder andere Stephen Stills op bas en gitaar in Carey, James Taylor op gitaar in California, All I Want en A Case Of You en Sneeky Pete op pedal steel in California en This Flight Tonight.
Behalve haar aparte gitaarspel is de nogal hoge en wat hysterische stem van Mitchell zeer opvallend. Voor velen is dat wennen, maar er zijn weinig muzikanten die met zo eenvoudige middelen een heel eigen universum weten te creëren. Prince heeft ooit gezegd: ‘als je Blue hebt gemaakt dan ben je klaar’.
Blue wordt gezien als de sleutel die de deur opende voor generaties singer-songwriters.