King Crimson - In The Court Of The Crimson King

King Crimson - In The Court Of The Crimson King

In The Court Of The Crimson King, het debuutalbum van King Crimson uit 1969, wordt als de mijlpaal van de progressieve rockmuziek beschouwd. King Crimson, de steeds van bezetting wisselende band rond gitarist en meesterbrein Robert Fripp, behoorde tot een klein aantal rockbands dat echt iets totaal nieuws deed en is daardoor één van de meest invloedrijke bands in de rockmuziek. Velen zouden de muziek van de band en van dit album als inspiratie gebruiken. Albums van Pink Floyd, Yes en Genesis  wezen in latere jaren de weg in het symfo labyrint, echter dit album is met recht een wegbereider te noemen.
De invloeden uit klassieke en jazzmuziek en het veelvuldige gebruik van de mellotron leverden een uniek album op. De constant intrigerende muziek en dito teksten van Peter Sinfield vormden een geheel met de iconische, angstaanjagende hoes. Bij het zien van deze afbeelding kun je niet anders dan nieuwsgierig raken naar de muziek. Van het onheilspellende, tegen progressieve hardjazzrock aanleunende, 21st Century Schizoid Man met vervormde zang tot het pastorale I Talk To The Wind met schitterend fluitwerk van de geniale Ian McDonald. Het perfecte huwelijk tussen akoestische gitaar en mellotron in Epitaph, met veel passie gezongen door bassist Greg Lake (ja, die van ELP). Maar ook het surrealistische Moonchild met de daaropvolgende improvisatie waarin King Crimson zich begeeft in het schaduwgebied van rock, jazz en avant-garde. En natuurlijk het titelstuk: akoestische gitaar, subtiel fluitspel, dramatische zang, krachtig bas- en drumspel en vele mellotronstrijkers. Alle vijf songs zijn klassiekers. En dat alles in perfecte balans. Muzikaal gezien is het virtuoos: Michael Giles maakt op zijn drumkit van elke maat een klein verhaaltje en Fripp vliegt heerlijk uit de bocht met scheurende solo’s. De manier waarop hij jazz, folk en klassieke invloeden combineert, is fenomenaal.
King Crimson wisselde veel van formatie. Eén van die formaties (Fripp, John Wetton, Bill Bruford) wist in 1974 zelfs akelig dicht in de buurt van de genialiteit van het debuut te komen met de lp Red. Echter In The Court Of The Crimson King geldt toch nog steeds als het meesterwerk van de band, waarbij het historisch belang en de inventiviteit van dit album buiten kijf staan.