Mijn onverwoestbare held : Ozzy Osbourne

Helden gaan een keer dood. Dat is nou eenmaal zo. Vooral rockhelden hebben vaak een lage levensverwachting (zie bijvoorbeeld het overzicht van dode rockers op av1611.org). Maar één van mijn grootste classic rock-helden leeft nog en rockt nog als vanouds: Ozzy Osbourne.

Dat Ozzy, inmiddels ruim in de 60, nog bij ons is mag een wonder heten, gezien zijn drank- en drugsgebruik. Zijn platen worden er, getuige bijvoorbeeld het nieuwste Sabbath-album 13, alleen maar beter op.

Mijn eerste vinyl-ontdekking

Black Sabbath was mijn eerste vinyl-ontdekking. In de kast in mijn ouderlijk huis lag, onder een hele stapel jazz en klassiek, een Spaanse persing van Black Sabbath, nog voor mijn geboorte aangeschaft op vakantie in Benidorm. Het uit de hoes halen, het stofvrij maken met het speciale doekje dat daarvoor in het vakje van de platenspeler zat, het opleggen van de plaat en het voorzichtig laten zakken van de naald heb ik geleerd met die plaat.

Drank, drugs en een dode duif

Een idee van wie of wat Black Sabbath was (en wat die plaat, in al zijn rauwheid, bij mijn ouders in de kast deed) had ik niet. Ik wist alleen maar dat dit muziek was die iets zei dat de muziek die op de radio was niet kon zeggen. Met zijn hoge, gekwelde stem leek Ozzy een zanger die geen moer gaf om wat mooi was, maar die iets naar buiten wilde hebben dat in hem vast zat. En welke tiener kan daar niet in meevoelen? Pas veel later hoorde ik alle verhalen. Drank, drugs, zelfmoord- en moordpogingen. En natuurlijk het doodbijten van een witte duif tijdens een vergadering bij de platenmaatschappij.

Reality-held

De enige WTV-realityshow die te pruimen was, was The Osbournes. Daarin werd het gezin Osbourne gevolgd. Je zag Ozzy daar als een treurig figuur, een soort mislukte familieman, ergens tussen Homer Simpson en Bill Cosby in, absoluut niet in staat om zijn kinderen in bedwang te houden. Gelukkig waren de makers van het programma slim genoeg om de huiselijke strubbelingen af te wisselen met beelden van Ozzy op het podium. Een scène die me vooral bijbleef was wanneer Ozzy met zijn been in het gips het podium op ging. Vlak daarvoor had hij zijn vrouw en zijn arts nog beloofd om het rustig aan te doen. Maar als hij zijn publiek ziet is hij helemaal los. 'F#ck it', zegt hij. We gaan ervoor. 'Broken leg or no broken leg!'

Dat is, in een notendop, de spirit van de classic rock. Gitaarversterker aan en gaan!

Topgitaristen

Over gitaren gesproken: Osbourne is niet alleen een geweldige zanger en songwriter en een podiumbeest. Ook in het uitzoeken van gitaristen is hij een ster. De sound van Sabbath leunde (en leunt) natuurlijk op de loodzware riffs van Toni Iommi. Ook voor zijn soloplaten werkte Ozzy met de allerbesten.

Louder than the devil

Een vaste waarde in de band van Ozzy is altijd Zakk Wylde geweest. 'Zakk plays louder than the devil', zei Osbourne ooit over hem. Wylde is ook bekend vanwege de psychedelische figuren op zijn gitaren. Hieronder speelt hij met zijn gitaar en met zijn publiek zoals hij alleen dat kan:

Randy Rhoads

Op de platen Blizzard of Ozz en Diary of a Madman horen we Randy Rhoads, een van de rockhelden die ons helaas wel heel vroeg al verliet. Rhoads was een bijzonder talent. Hij introduceerde nieuwe toonladders in de classic rock en bereikte een niveau van techniek dat nog steeds bijna onvoorstelbaar is.

Geniet nog even van deze video, van het nummer 'Crazy Train'. Rhoads is er niet meer, maar Ozzy hebben we nog.

January 17, 2015 | View: 509

Zoek

Abba	Bruce Springsteen	Eric Clapton	Michael Jackson
AC/DC	Byrds	Genesis	Neil Young
Beach Boys	CCR	Golden Earring	Pink Floyd
Beatles	David Bowie	Grateful Dead	Queen
Bee Gees	Deep Purple	Jimi Hendrix	Rolling Stones
Black Sabbath	Doors	Kinks	U2
Bob Dylan	Eagles	Led Zeppelin	Who
Bob Marley	Elton John	Metallica	Yes