Wat is dat eigenlijk 'Classic Rock'?
Hoewel de muziek letterlijk 'vóór mijn tijd' is, luister ik graag naar zenders als Arrow Classic Rock. Negentig procent van de nummers kan ik meezingen en dat is ook niet zo vreemd: het is me met de paplepel ingegoten. Mijn jeugdherinneringen zijn bijna allemaal gekoppeld aan de cassettebandjes die mijn vader maakte en heel hard draaide in de auto en mijn moeder die steevast de andere kant op keek en bedacht wanneer ze kon zeggen dat zo hard écht niet kon.
Ik weet dus precies waar het over gaat als mensen het hebben over 'Classic Rock', maar als iemand mij zou vragen het begrip uit te leggen, zou ik niet weten wat ik moet zeggen. Wat is dat eigenlijk 'Classic Rock'? Wanneer valt iets in de categorie? Wanneer denken de mensen van Arrow, goh, deze hit mag erbij en deze niet? Van de uitleg op het alom bekende Wikipedia word je ook niet veel wijzer. De gratis encyclopedie heeft het over rockbands en solo-artiesten tussen de jaren 60 en jaren 80. Maar ja, is dat nog wel zo? Op de radio hoor ik toch ook regelmatig artiesten als Radiohead en Coldplay langskomen. En waarom komt inderdaad het grootste deel van de nummers uit de jaren 60 en 70? Wat maakt een rocknummer een klassieker?
Ik heb daar vaak met verschillende mensen over gediscusseerd. Wanneer is een nummer goed genoeg om voor de eeuwigheid te worden afgespeeld? Waarom staat Queen nog steeds op één in de Top 2000 (O jee, nu op twee!!) en is er nooit een nieuwe Bohemian Rhapsody gemaakt in de jaren 90 of nu in de 21e eeuw? Gek genoeg weet niemand dit echt te definiëren. Het blijft een kwestie van smaak. Mijn vader eert de glorie van de simpele akkoorden, mijn vriend roemt de complexe rifs. En toch kent iedereen de solo van Hotel California(eindelijk een nieuwe nummer één) en weet iedereen wie die geschilderde mannen zijn die roepen dat ze gemaakt zijn om van je te houden. Zijn we gewoon kuddedieren of bestaat er een universele smaak? Ik heb geen idee, maar totdat ik de antwoorden hierop heb gevonden, ga ik in mijn eentje in de auto zitten met de radio aan, keihard meeblèrend, zonder dat iemand zijn hoofd hoeft weg te draaien en te denken dat zo hard écht niet kan.