Armstrong, Louis - Satchmo At Symphony Hall
| Artiest | Armstrong, Louis |
|---|---|
| Aantal units | 2 |
| Ean | 8719039003297 |
| Genre | Jazz, Fusion |
| Kwaliteit vinyl | M Uitleg : Klik hier |
| Kwaliteit hoes | M |
| Kwaliteit label | M |
| soort | Nieuw |
| Kwaliteit score (1...10) | 10 |
| Kwaliteit van album | Nieuw |
| Tracks | 1 - 1. Muskrat Ramble 1 - 2. (What Did I Do To Be So) Black And Blue 1 - 3. Royal Garden Blues 1 - 4. Lover 1 - 5. Stars Fell On Alabama 1 - 6. I Cried For You 1 - 7. Since I Fell For You 1 - 8. Tea For Two 1 - 9. Body And Soul 1 - 10. Steak Face 2 - 1. Mahogany Hall Stomp 2 - 2. On The Sunny Side Of The Street 2 - 3. High Society 2 - 4. Baby, Won'T You Please Come Home 2 - 5. That's My Desire 2 - 6. 'c' Jam Blues 2 - 7. How High The Moon 2 - 8. Boff Boff 2 - 9. Basin Street Blues 2 - 10. Dear Old Southland 2 - 11. Someday You'Ll Be Sorry |
Armstrong, Louis - Satchmo At Symphony Hall
Louis Armstrong (4 augustus 1901 - 6 juli 1971), bijgenaamd Satchmo of Pops, was een Amerikaanse jazztrompettist en zanger uit New Orleans, Louisiana.
In de jaren twintig prominent aanwezig als '' inventieve '' trompet en cornet-speler, Armstrong was een fundamentele invloed in de jazz, waardoor de focus van de muziek verschoof van collectieve improvisatie naar soloprestaties. Met zijn direct herkenbare gravelly stem was Armstrong ook een invloedrijke zanger, die blijk gaf van grote behendigheid als improvisator, de tekst en melodie van een lied verbuigend voor expressieve doeleinden. Hij was ook bedreven in scat-zang (vocalizing met gebruik van klanken en lettergrepen in plaats van echte songteksten).
Beroemd om zijn charismatische podiumpresentatie en stem bijna evenveel als voor zijn trompetspel, reikt Armstrongs invloed veel verder dan jazzmuziek, en aan het einde van zijn carrière in de jaren zestig werd hij algemeen beschouwd als een diepgaande invloed op populaire muziek in het algemeen. Armstrong was een van de eerste echt populaire Afro-Amerikaanse entertainers die 'overstaken', wiens huidskleur ondergeschikt was aan zijn muziek in een Amerika dat ernstig raciaal verdeeld was. Hij publiceerde zijn ras zelden publiekelijk, vaak tot wanhoop van mede-Afro-Amerikanen, maar nam tijdens de Little Rock-crisis een welbekend standpunt in voor desegregatie. Zijn kunstenaarschap en persoonlijkheid lieten hem sociaal acceptabele toegang tot de hogere regionen van de Amerikaanse samenleving toe, die zeer beperkt waren voor een zwarte man.